BAĞDAT CADDESİ’NDEN GEÇEN KAYIP DEMİRYOLU

“Aslında kadim caddelilerden bu sırrı bilen bir kaç kişi kalmış olmalı” diyor Fecriye Hanım, “Biz eskiden Fener Bahçesi’ne Trenlerle giderdik” diye ekliyor, çayını karıştırırken. Hatta o dönemler tramvay da vardı Bağdat Yolunda… Tramvay raylarını ise, bir demiryolu diklemesine keserdi. Eski köşklerin arasında tıngır mıngır giderdi trenimiz, herkesin üzerinde yazlık tuvaletler…

Odanın camlı kapısından balkona vuran ışık

sıcak bir kumaş gibiydi üstünde dizlerimin.

Ben rehavetli bir mahzunluk içinde

acayip şeyler düşünüyordum :

Feneryolu‘ndaki çınar

150 yaşındaymış.

Ömrü bir gün süren böcekler.

Gün gelecek

insanlar çok uzun

çok bahtiyar yaşayacaklar.

İnsanın yüreği ve kafası var…

İnsanın elleri…

İnsan?

Ne zaman ki,

nerdeki,

hangi sınıftan?

Onların insanları,

bizim insanlarımız.

Ve her şeye rağmen

yeni bir dünya için yapılan kavga.

Sonra sen

ben

bir kırık küvet

ve benim

kendime karşı duyduğum merhamet…”

16 Ağustos 1940

“Kırık bir küvet” şiirinden

Mehmet Nazım Hikmet Ran

22 Eylül 1872’de Haydarpaşa Garı’nın açılmasıyla hizmete giren Haydarpaşa-Pendik Banliyö tren hattı üzerinde yine aynı tarihte başlayan ve Haydarpaşa’dan yalnızca 19. yüzyılın ortalarından itibaren özellikle yaz aylarında mesire yeri olarak kullanılan Fenerbahçesi’ne çalışan özel bir tren daha hizmete girmişti. İşte bu nedenle, Fener’e giden yol anlamında bu yol ayrımının olduğu noktaya (bifurcation) o günden sonra Feneryolu adı verilmişti. Ve o yol ayrımının 150-200 metre kadar ilerisine de Feneryolu İstasyonu inşaa edilmişti.